ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΚΟΛΛΥΒΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΟΠΝΙΓΜΕΝΟ ΑΪΒΑΛΙ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ ΜΑΣ
(Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων, 13 Ἰουνίου 2021)
Μητροπολίτου Κυδωνιῶν Ἀθηναγόρου
Πρίν ἀπό σαράντα μέρες “ἡγούμενος μέγας πέπτωκε καί συνῆλθεν ἅπας ὁ λαός ἵνα κλαύσῃ αὐτόν” (Β’ Βασ. 3, 38). Καί σήμερα τελεῖται στόν τόπο τῆς καταπαύσεως τοῦ Δικαίου τό τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο τοῦ Ἱερέως τοῦ Θεοῦ Ὑψίστου, ὁ ὁποῖος μνημόνευε στήν Προσκομιδή ἑκατοντάδες ὀνομάτων καί τρισάγιζε μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἄλλα τόσα… Ἐμεῖς, ὡς χριστιανοί, ὑποτασσόμαστε μέ ταπείνωση ἐνώπιον τοῦ ἀνεξιχνιάστου θελήματος τοῦ θείου τῆς Ἐκκλησίας Δομήτορος καί ἐπαναλαμβάνουμε μαζί μέ τόν πολύαθλο Ἰώβ “ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξε τοῦτο καί ἐγένετο· εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον” (Ἰώβ 1, 21).
Στίς 25 Ἰουλίου 1982 ἡ Ἀρχοντοδέσποινα τοῦ Ὀρχομενοῦ ἐγκατέστησε στό χιλιόχρονο ἀνάκτορό της, στή Σκριποῦ, ἕναν νέον Ἱερέα, Κυπριακῆς καταγωγῆς, τόν παπά-Χαράλαμπο Χατζηχαραλάμπους, ὁ ὁποῖος ἦταν παράλληλα καί Καθηγητής τῶν Θρησκευτικῶν στό Γυμνάσιο τῆς πόλεως. Καί ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ἄρχισε μία ἱερή λιτανεία πνευματικῆς ἀναγεννήσεως σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς. Μπροστά πήγαινε πάντα τό ἱερό λάβαρο τοῦ λαοῦ τῶν Ὀρχομενίων, τό ὁποῖο κρατοῦσε μέ μία ἀκατάβλητη δύναμη καί μέ ἕνα μοναδικά ἰσχυρό σθένος ὁ νέος Ἱερέας τῆς Παναγίας μας. Καί ἀκολουθοῦσε πιστά ὁ λαός τῆς χάριτος, ὁ ὁποῖος μέ περισσῆ εὐγνωμοσύνη λιτάνευε τή Σώτειρά του. Αὐτή ἡ ἱερή λιτανεία διήρκησε 39 ὁλόκληρα χρόνια! Πολλές φορές αἰσθανόμουν ὅτι ἡ λιτανεία μας αὐτή εἶχε πολλά κοινά στοιχεῖα μέ τήν πορεία τῶν Ἑβραίων ἀπό τήν Αἴγυπτο στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας…! Καί τόν παπά-Χαράλαμπο τόν παρομοίαζα ὡς τόν νέο Μωϋσῆ, πού εἶχε ἀναλάβει ἀπό τόν Κύριο τῶν Δυνάμεων τήν εὐθύνη νά μᾶς ὁδηγήσει ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας “εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ” (Ρωμ. 8, 21).
Ἡ παρουσία του στήν Ἐνορία μας ἦταν καταλυτική σέ ὅλους τούς τομεῖς.
Πρῶτο καί καλύτερο στόν λειτουργικό τομέα. Ἀπό τίς 25 Ἰουλίου 1982 (ἡμέρα τῆς χειροτονίας του σέ Ἱερέα καί ἐγκαταστάσεώς του στήν Ἐνορία μας) μέχρι τίς 15 Ἀπριλίου 2021 (ἡμέρα τῆς ἀσθενείας του) ἡ Παναγία μας βρισκόταν σέ μία συνεχῆ λειτουργική ζωή. Αὐτές οἱ ἱερές ἀκολουθίες ἔλεγες νά μή τελειώσουν, ἔστω καί ἄν οἱ νοικοκυρές ἀγωνιοῦσαν ὅτι οἱ οἰκογένειές τους θά ἔμεναν…ἀμαγείρευτες!!! Εἶχε τή λειτουργική ἀρχή τῆς πληρότητος τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί θεωροῦσε (ὅπως καί πράγματι εἶναι) ἐφάμαρτη τήν περικοπή τῶν ἱερῶν γραμμάτων. Οἱ Θεῖες Λειτουργίες τῶν καθημερινῶν, στή μνήμη ἀγνώστων μέχρι τότε Ἁγίων, ἔφερναν στήν ἐπιφάνεια τούς φίλους τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἡ λήθη τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων προσπαθοῦσε νά κρύψει τίς εὐεργεσίες τους κάτω ἀπό τή γῆ, ὅπως ἔκαναν “τῶν σεσωσμένων οἱ παῖδες” (Α’ Ὠδή Κανόνος Μεγ. Σαββάτου). Θυμᾶμαι χαρακτηριστικά τόν πρῶτο του Δεκαπενταύγουστο! Τί ἀξέχαστες Παρακλήσεις ἦταν ἐκεῖνες! Τί παλμός Θεομητορικῆς εὐλαβείας καί χάριτος! Αἰσθανόσουν ὅτι ἡ Ἀρχοντοδέσποινά μας εὐφραίνεται μέ τοῦτες τίς μελωδίες ἀπό τή χορωδία τῶν κυριῶν καί ὅπου νά ΄ναι ἑτοιμάζεται νά βγεῖ ἀπό τήν ἀρχαία εἰκόνα Της, γιά νά ἀγκαλιάσει τά παιδιά Της καί νά τά σκεπάσει γιά πολλοστή φορά μέ τό ἱερό μαφόριό Της! Ἐάν πεῖς γιά τόν Ἐπιτάφιό Της, πού καθιέρωσε στή μοναστηριακή πανήγυρή Της, στίς 23 Αὐγούστου; Τί χάρη θαυμάτων θείων ἀνέδυε ὁ μυρίπνοος τάφος Της! Τί πανήγυρη τοῦ παλιοῦ καλοῦ καιροῦ ἦταν ἐκείνη τοῦ 1982, ἕναν σχεδόν μῆνα μετά ἀπό τήν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων τοῦ νέου Ἱερέα μας! Καί μετά ἀπό δύο σχεδόν ἑβδομάδες ἡ πανήγυρη τοῦ θαύματος τῆς 10ης Σεπτεμβρίου. Ἄλλη μεγίστη μαρτυρία τῆς εὐδοκίας τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν, γιά τούς πιστούς καί ταπεινούς ὑπηκόους της, γιά τόν λαό τῶν Ὀρχομενίων, ὁ ὁποῖος ἔσπευδε νά εὐφημήσει μέ ὠδές τήν πολιοῦχο του καί τοῦ κόσμου προστάτιδα! Καθώς περνοῦσε ὁ καιρός, φτάσαμε στό Σαρανταήμερο τῶν Χριστουγέννων· ὁ νέος Ἱερέας μας τέλεσε τό πρῶτο του σαρανταλείτουργο στήν Παναγία. Μία περίοδος μεγίστης εὐλογίας, καθώς γιά σαράντα μέρες καί γιά ἄλλες δώδωκα στή συνέχεια ζούσαμε μέσα στήν “εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…” (Ἔναρξη Θείας Λειτουργίας). Ἡ ἔναρξη τῆς πρώτης Μεγάλης Σαρακοστῆς μᾶς βρῆκε ὁλιμερίς στή ἐκκλησία τῆς Παναγίας μας, “ἄδοντες καί ψάλλοντες τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ” (Ἐφεσ. 5, 19). Καί ἀπό τή δεύτερη ἑβδομάδα, στά Μεγάλα Ἀπόδειπνα, μάθαμε νά ψάλουμε τό ἄγνωστο…”Θεοτοκάριον”, ὡς μία πρόγευση τῆς γλυκειᾶς μετοχῆς στή ζωή τῆς Παναγίας, καθώς εἴχαμε νά διατρέξουμε πολύν ἀκόμη δρόμο, ἕως ὅτου φτάναμε σ’ ἐκείνην “τήν σωτήριο καί φωταυγῆ νύκτα” (πρβλ. Ζ’ Ὠδή Κανόνος Πάσχα) τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Της.
Ὁ κατηχητικός τομέας καθόλου δέν ὑστέρησε, ἀφοῦ ὀργάνωσε Κατηχητικά Σχολεῖα ὅλων τῶν βαθμίδων, μέ μεγάλη συμμετοχή τῶν μαθητῶν, καθώς ἐπίσης καί Κύκλο Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς γιά τούς ἐνήλικες. Ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι, μαθαίναμε τήν πίστη καί τήν παράδοσή μας, τά τελούμενα καί τά νοούμενα τῆς θείας λατρείας, μαθαίναμε νά ψάλουμε ὕμνους καί ἄσματα καί πολλά-πολλά ἄλλα. Ἡ διδασκαλία ἦταν ἀναπόσπαστο μέρος ὅλων σχεδόν τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, ἀπό τίς ὁποῖες δέν ἔλειπε τό ἁπλό καί κατανοητό σέ ὅλους κήρυγμα. Ἀλλά καί ἡ συστηματική διαπαιδαγώγηση τῆς νέας γενιᾶς στό Γυμνάσιο τοῦ Ὀρχομενοῦ ἦταν μέσα στά ἱερά καθήκοντα τοῦ Ἱερέα μας, καθώς δίδαξε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν σέ τέσσερις γενιές μαθητῶν του.
Τήν δράση του στόν εὐαίσθητο τομέα τῆς φιλανθρωπίας μποροῦν νά βεβαιώσουν ὄχι μόνον ὁ “Σύνδεσμος Ἀγάπης”, πού ἐκεῖνος ἵδρυσε, ἀλλά κυρίως ὅλοι ὅσοι ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς, θεσμικῶς ἤ προσωπικῶς εὐεργετήθηκαν ἀπό τόν Ἱερέα τῆς Παναγίας, ὁ ὁποῖος ἤξερε νά ἐφαρμόζει τό Γραφικό λόγιο “μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου” (Ματθ. 6, 3). Ἡ παροιμοιώδης ἀφιλοχρηματία του παραμένει γιά ὅλους ἐμᾶς, τούς νεωτέρους κληρικούς, παράδειγμα πρός μίμηση.
Στόν τομέα τῆς ποιμαντικῆς ἐπιστράτευσε ὅλες του τίς δυνάμεις, γιά νά προσελκύσει στή χριστιανική ζωή τόν καθένα, δίνοντάς του τήν εὐκαιρία νά ἐπιστρέψει στό σπίτι τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἁμαρτία καί τίς συνέπειές της. Ἡ προσωπική του ἐπικοινωνία μέ τούς ἐνορίτες του συνέβαλε καθοριστικά πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Στά πλαίσια τῆς ποιμαντικῆς ἀποστολῆς του ἐντάσσονται καί τά ἀλησμόνητα ἱερά προσκυνήματα στούς τόπους λατρείας τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καί ἀσκήσεως τῶν ἐκλεκτῶν Του, ἀλλά καί στά ὑπόλοιπα ὄμορφα μέρη τῆς πατρίδας μας.
Νωπές παραμένουν ἀκόμη οἱ ἱερές συγκινήσεις ἀπό τήν ἐνεργό συμμετοχή του -μαζί μέ μέρος τοῦ ποιμνίου του- τόσο στήν ἀρχιερατική χειροτονία μου στήν Κωνσταντινούπολη (18.11.2012), ὅσο καί στήν ἐγκαθίδρυσή μου στή λαχοῦσα στήν ταπεινότητά μου ἱστορική καί μαρτυρική Ἱερά Μητρόπολη Κυδωνιῶν (29.09.2013). Δύο μοναδικά γεγονότα, τά ὁποῖα αἰσθανόμουν ὅτι τά ζοῦσε μαζί μου πολύ ἔντονα, μέ ἱερό παλμό καί ἔκδηλη εὐγνωμοσύνη πρός τόν Ἀρχιποίμενα Χριστό, γιά ὅσα δαψιλῶς ἐργάσθηκε “ἡ δεξιά τοῦ Ὑψίστου” (πρβλ. Ψαλμ. 76, 11) σέ ἕνα πνευματικό του τέκνο.
Ἡ ὁλοκληρωτική ἀφοσίωσή του στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του τόν ἔκανε ὑπόδειγμα θυσιαστικῆς μαρτυρίας, σέ τέτοιο βαθμό ὥστε ποτέ νά μήν ἀρνηθεῖ προσφορά διακονίας, ὁποιαδήποτε ὥρα τῆς ἡμέρας ἤ τῆς νύκτας καί κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες… Μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι, εἶχε ὡς ὑπόδειγμα τοῦ ἱερατικοῦ του βίου τόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης. Πολλές φορές ὅμως μοῦ φαινόταν ὅτι, ἀκολουθοῦσε τόν πνευματικό βηματισμό τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ! Αὐτή ἡ ἀφοσίωση στή διακονία τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ ἔμοιαζε στά μάτια τῶν πολλῶν ὡς “μωρία”, ὅπως ἀκριβῶς “ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ”...! (πρβλ. Α’ Κορ. 1, 18). Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἦταν Ἐκεῖνος πού τόν ἐνέπνεε καί τόν ἐνίσχυε. Συχνά-πυκνά διέκρινα τό βλέμμα του νά εἶναι καρφωμένο στό “μακάριον ξύλον” (πρβλ. Χαιρετισμούς Τιμίου Σταυροῦ). Πολλές φορές τόν εἶδα σταυρούμενο. Καί μερικές ἀπό αὐτές ὑπέπεσα στόν πειρασμό νά τοῦ πῶ “κατάβηθι ἀπό τοῦ σταυροῦ” (Ματθ. 27, 40), γιά νά λάβω τήν ἀποστομωτική ἀπάντηση “Χριστῷ συνεσταύρωμαι· […] ὅ δέ ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ” (Γαλ. 2, 20)! Αὐτή ἡ μυστική ἕνωσή του μέ τόν Χριστό ἐμπνεόταν ἀπό τόν λόγο τοῦ ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεώς μας, ὁ Ὁποῖος εἶπε “μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν ὑμῖν· καθώς τό κλῆμα οὐ δύναται καρπόν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐάν μή μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδέ ὑμεῖς, ἐάν μή ἐν ἐμοί μείνητε” (Ἰω. 15, 4)! Καί αὐτή ἡ μυστική ἕνωσή του μέ τόν Κύριο τοῦ ἀμπελῶνος τόν θέρμαινε καί τόν ἐνίσχυε σέ ὅλη τήν ἱερατική του πορεία. Πορεία ὁμολογουμένως δύσκολη, μέ ποικίλους πειρασμούς, μέ πολλές ἀπογοητεύσεις, μέ συχνές διελεύσεις ἀνάμεσα ἀπό συμπληγάδες πέτρες…, ἔχοντας ὡς πιστό συνοδό καί ἐνισχυτή τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό “μακάριον ξύλον”, μέσα ἀπό τήν προοπτική τῆς Ἀναστάσεως, ἔμελλε νά τό σηκώσει ἀγγόγυστα, ὑπομονετικά, σιωπηλά, προσευχητικά, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς δίδασκε ὅλα αὐτά τά χρόνια τῆς μαθητείας μας κοντά του, γιά νά μήν τυχόν ἐλεγχθεῖ περί τοῦ ἀντιθέτου ἀπό τόν Κυριακό λόγο “ὅς οὗ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος” (Ματθ. 10, 38)!
Ἕως ὅτου ἦρθε ἡ ἡμέρα τῆς καταπαύσεως “ἀπό πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ” (Γεν. 2, 3). Ξημέρωνε ἡ Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου Ἑβδομάδος, πού συνέπεσε ἐφέτος μέ τήν μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εἰρήνης (05.05.2021), ὅταν ὅλα ἦταν πλέον καινά, λαμπρά, πλημμυρισμένα ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τή χρονική στιγμή ἔκρινε ὡς τήν καταλληλότερη “ὁ ποιμήν τῶν προβάτων ὁ μέγας” (πρβλ. Ἑβρ. 13, 20), γιά νά καλέσει στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριό Του τόν Ἱερέα τῶν καρδιῶν μας, προκειμένου νά συνεχίσει τήν ἱερουργία τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας ἀπό τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Μέσα στή βαθύτατη θλίψη μας γιά τόν ἀπρόσμενο ἀποχωρισμό, ἔστω κι’ ἄν πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι εἶναι πρόσκαιρος, μᾶς παρηγορεῖ ἀφάνταστα μία ἱερή συγκυρία· αὐτή τῆς ἡμέρας τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας του. Ἦταν ἡ Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου Ἑβδομάδος (07.05.2021), ἡμέρα Θεομητορική, ἀφιερωμένη στά τελεσθέντα ὑπερφυῆ θαύματα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ παπά-Χαράλαμπος θά πήγαινε νά λειτουργήσει, ὅπως κάθε χρόνο, στό γραφικό ἐξωκκλήσι, στίς Πηγές τῶν Χαρίτων, πού πανηγύριζε. Ὅμως ἡ Ἀρχοντοδέσποινά μας, ἡ Παναγία ἡ Σκριπαΐτισσα, θέλησε ἐκείνη τήν ἡμέρα τῆς πασχαλινῆς εὐφροσύνης Της νά συγκεντρώσει τόν λαό Της στό χιλιόχρονο ἀνάκτορό Της, γιά νά ἀποχαιρετήσουν ὅλοι μεγαλόπρεπα, ἔτσι ὅπως τοῦ ἅρμοζε, τόν ἡγούμενο τῶν ψυχῶν τους, τόν νέο Μωϋσῆ τῶν καρδιῶν τους· καθότι “ἡγούμενος μέγας πέπτωκε” καί ἔπρεπε νά συναχθεῖ “ἅπας ὁ λαός ἵνα κλαύσῃ αὐτόν” (πρβλ. Β’ Βασ. 3, 38). Ἔπρεπε νά συναχθεῖ “ἅπας ὁ λαός”, γιά νά κατευοδώσει στή Χώρα τῶν Ζώντων τόν ἄνθρωπο τῆς θυσίας καί τῆς προσφορᾶς, προπέμποντάς τον μέ τόν νικητήριο παιάνα “Χριστός Ἀνέστη” καί ψάλλοντάς του αὐτό πού τόσα χρόνια μᾶς δίδασκε, τό “Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς ἀπό τοῦ τάφου καθώς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τήν αἰώνιον ζωήν καί μέγα ἔλεος” (Ἀπό τόν Κανόνα τοῦ Πάσχα). Καί ἡ Ἄνασσά μας καθισμένη στήν κορυφή τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, ὡς Ζωοδόχος Πηγή, “ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη πεποικιλμένῃ” (Ψαλμ. 44, 10), νά “καταρρέει οὐρανόθεν, ἀκενώτως ἡμῖν, χάριτας ὄντως μόνη” (πρβλ. Α’ Ὠδή Κανόνος Ζωοδ. Πηγῆς) καί νά δροσίζει τήν μακαρία ψυχή του μέ τά ρεῖθρα τῆς μητρικῆς στοργῆς Της, ἀμείβοντάς τον γιά τήν πολλή Θεομητορική εὐλάβειά του. Ἐκεῖνος, εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι, μόλις ἀντίκρυσε τήν Ἄχραντο Θεοτόκο μας, τήν προσκύνησε καί τῆς ἔψαλε ὅσα πιό μελωδικά μποροῦσε, τό “χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε, χαῖρε εὐλογημένη, χαῖρε δεδοξασμένη· σός γάρ Υἱός ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου” (Ἀπό τά Μεγαλυνάρια τῆς Θ’ Ὠδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα)! Καί ὕστερα, ἡ Ὁδηγήτρια μας τόν ὁδήγησε στήν “πύλη τοῦ οὐρανοῦ” (πρβλ. Γεν. 28, 17), γιά νά τόν προσθέσει καί αὐτόν, μέ τήν ἰσχυρά μεσιτεία Της, τῇ “πανηγύρει καί ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων” (Ἑβρ. 12, 23).
Ὁ τόπος τῆς αἰωνίου ἀναπαύσεως τοῦ σεβασμίου σκηνώματος τοῦ Ἱερέα μας δέν θά μποροῦσε νά ἦταν μακρυά ἀπό τό ἱερό θυσιαστήριο, τό ὁποῖο μέ τόση εὐλάβεια καί ἀφοσίωση ὑπηρέτησε γιά 39 ὁλόκληρα χρόνια. Ἐκεῖ λοιπόν θά ἀναπαύεται μέχρι τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ὁ παπά-Χαράλαμπος τῶν καρδιῶν μας, γιά νά ἀκούει τίς ἱερές ἀκολουθίες, πού θά τελοῦνται λίγα μέτρα πιό δυτικά καί γιά νά μνημονεύεται μέχρι τῆς ὀγδόης ἡμέρας μεταξύ “τῶν ἐνθάδε εὐσεβῶς κειμένων καί ἁπανταχοῦ ὀρθοδόξων” (Ἀπό τήν Ἐκτενῆ δέηση). Αὐτή ἡ σωματική συμμετοχή του στά τελούμενα τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου τῆς Παναγίας τῆς Σκριποῦς, “ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καί φωσφόρος ἀνατείλῃ” (Β’ Πέτρ. 1, 19), εἶναι ἡ πανηγυρική ἐπισφράγιση τῆς ἐπίγειας ἱερατικῆς του διακονίας καί ἡ ἐγκαθίδρυσή του στόν ἀμάραντο κῆπο τῶν πλουσίων χαρίτων τῆς Ἀρχοντοδέσποινας τοῦ Ὀρχομενοῦ. Γιά τοῦτο τό θεῖο δώρημα καί γιά πολλά ἀκόμη ὀφείλονται εὐγνώμονες εὐχαριστίες στόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κύριο Γεώργιο.
Ὁ τελευταῖος λόγος ἀπευθύνεται στήν ἀθάνατη ψυχή ἑνός ἀνθρώπου, πού ἦταν ἱεροπρεπής καί ἀξιοπρεπής, καλόκαρδος καί εὐπροσήγορος, καταδεκτικός καί χαμογελαστός, καλλίφωνος καί διδακτικός, ὑπομονετικός καί θαρραλέος, μαχητικός καί ἀνυποχώρητος· ἑνός ἀνθρώπου πού παρέμεινε “πιστός ἄχρι θανάτου” (Ἀποκ. 2, 10)· ἑνός ἀνθρώπου, γιά τόν ὁποῖον ἑτοιμάστηκε ἕνα πιάτο κόλλυβα ἀπό τό θαλασσοπνιγμένο αὐτές τίς μέρες -λόγῳ ἀκραίων καιρικῶν φαινομένων- Ἀϊβαλί μας.
Καί εἶναι λόγος προσευχῆς, παρακλήσεως καί ἱκεσίας.
Προσευχόμαστε καί θά συνεχίσουμε νά προσευχόμαστε γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ πολυσεβάστου παπά-Χαράλαμπου “ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων” (Νεκρώσιμο Ἰδιόμελο ἤχου πλ. β’).
Παρακαλοῦμε τόν Ἱερέα τῶν καρδιῶν μας νά συνεχίσει τήν ἐκτενῆ δέησή του, ἀπό τό ὑπερουράνιο πλέον θυσιαστήριο, γιά ὅλους ἐμᾶς τούς περιλειπομένους, γιά τό ἀπορφανισμένο ποίμνιό του, γιά τήν σεμνή καί ἀφοσιωμένη συνοδοιπόρο τῆς ζωῆς του Μαρία πρεσβυτέρα, γιά τά παιδιά τους καί τόν ἐγγονό τους, γιά τούς κατά καιρούς μαθητές τους, γιά ὅλους ὅσοι γεύθηκαν τούς εὐχύμους καρπούς τῆς ἀπέραντης καλωσύνης καί τῶν πολλῶν εὐεργεσιῶν του.
Καί τόν ἱκετεύουμε νά μᾶς συγχωρήσει τά λάθη, τίς στενοχώριες καί τίς πικρίες πού κατά καιρούς, ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως, τοῦ προσφέραμε.
Ὁ λόγος τῆς προσευχῆς, τῆς παρακλήσεως καί τῆς ἱκεσίας μας γιά τόν πολυσέβαστό μας παπά-Χαράλαμπο εἶναι σαφής καί λιτός·
“τῆς ἱερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός ἐν τῇ Βασιλείᾳ Αὐτοῦ, πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων”!
Καί ἡ ἀνταπόδοσή τους εἶναι ἐξίσου σαφής καί λιτή·
“αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀξιομακάριστε καί ἀείμνηστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ ἡμῶν”!
